Gisteravond las ik een stuk uit het boek van Jan Storms, ‘ Destructieve relaties op de schop’.

Toxisch en karmische relaties waarin je energie op wegloopt. Relaties waarin veel conflicten zijn en waar je jezelf steeds meer in verliest en de ander maar blijft pleasen om de lieve vrede te bewaren. 

Ook dat je het harmoniemodel blijft hanteren om de ander niet te willen kwetsen en of uit (oud) schuldgevoel in wat het jou maar blijft geven omdat je denkt dat jij nog steeds de verantwoording draagt van zijn of haar pijn. Terwijl de ander net als jijzelf verantwoordelijk is voor hun eigen geluk en zelf de regie van hun eigen leven moeten oppakken. 

Het blijven voeden, het in contact blijven, hoe subtiel ook, is het in standhouden van het patroon omdat je als empaat de ander nog steeds wilt blijven helen.

Het zijn relaties waar we in blijven hangen om het maar te redderen en vaak dan ook gaan twijfelen aan onszelf in wat je denkt verkeerd te doen. 

Vaak zijn dit sterke emotionele relaties, doordat het door uiterste wordt gedreven en uitgedaagd, en waarin je jezelf helemaal wegcijfert door alleen maar te geven. Je verliest een stuk van je eigen identiteit en authenticiteit, doordat je je verliest in de ander.
We zien het zo vaak voorbij komen, pagina’s vol artikelen over psychopaten en narcisten bij mensen die het hebben meegemaakt. Vaak jarenlang vullen ze hun pagina ermee omdat het zo groots impact op hun leven heeft.

Maar vooral de vinger blijven wijzen naar de ander, de schuldige van al hun pijn en verdriet en wat hun innerlijke wereld, hun leven totaal heeft ontwricht waarin de pijn weerspiegelt. Ze blijven zich in de ander verdiepen mede ook door de drang de ander te willen blijven begrijpen. Velen hebben ook de hoop dat de ander verandert naar wat altijd blijkt ‘je kan de ander nooit veranderen’, dan alleen jezelf in hoe je kiest, door uit deze situatie te stappen.
Ik noem het altijd ‘ het zijn onze grote leermeesters’. Wat mij niet vaak in dank wordt afgenomen als men nog vol pijn en machteloosheid zit, wat zich uit in boosheid en frustratie en waarin alles nog gericht is op die persoon. 

Het is ook lastig als je het zo ervaart om naar je eigen verantwoordelijkheid te kijken in welke rol jezelf erin hebt en naar je eigen pijnpunten te kijken en te voelen in wat het jou over jezelf verteld. Je geeft immers de ander de schuld, want die doet jou pijn en niet andersom.

Het zijn onze grote leermeesters, omdat ze ons dwingen naar onszelf te kijken. Ze spiegelen onze pijnpunten vanuit onze jeugd, trauma’s of ander onverwerkte stukken, in waar jij mag groeien in bijvoorbeeld zelfliefde. Door de aandacht aan jezelf te geven, maakt het de weg vrij naar innerlijk groei in bewustzijn. De weg naar heelheid in jezelf.

*Reddersyndroom*

… “Deze mensen hebben de onbedwingbare – onbewust – neiging om te veel van zichzelf te geven, vaak in situaties waar hun inzet niet kan baten. Het reddersyndroom komt vaak voor bij mensen die op jonge leeftijd een verantwoordelijkheid op zich nemen of kregen toegeschoven die niet bij hun leeftijd paste of die te zwaar was. Zij kunnen bijvoorbeeld de indruk hebben gehad dat het voortestaan van het gezinssysteem van hun inzet afhankelijk was.

Deze mensen storten zich zonder er veel bij na te denken in de meest onredbare situaties en offeren zich daar geheel aan op.
Dit is een inzet zoals een kind die heeft. Deze mensen kunnen juist ten gevolge van dit syndroom geweldige vaardigheden hebben opgebouwd, maar ze passen deze met onvoldoende beleid toe. Voor psychopaten vormen mensen met een reddersyndroom een gemakkelijke prooi!!

In een gezin kan dat het kind zijn dat – mogelijk ter vervanging van een psychopathisch ouder – de ouderrol op zich neemt. Ook de zogeheten ‘stofzuigers’ die zich verantwoordelijk voelen voor een hele organisatie, er alle losse eindjes aan elkaar knopen, of de live wires, die vitale mensen die de ontwikkeling van een vereniging of het leven in een buurt animeren, of mensen die in hun leef- of werkkring geliefd of gewaardeerd worden, kunnen het geprefereerde doelwit worden.

Wat gevoeligheid betreft, bevinden de psychopaat en de hoog gevoelige mens zich aan de uitersten. Een psychopaat voelt weinig, de mens die hooggevoelig is voelt veel. 

Een empaat is een hooggevoelig iemand met een breed bereik. De empaat is invoelend, dat wil zeggen dat hij niet alleen hooggevoelig is, maar ook in staat is te bevroeden of te ervaren wat er in iemand anders omgaat. 

Empathie hoeft niet gericht te zijn op emotionele beleving, maak kan ook de fysieke, zintuigelijke, rationele of spirituele aard van anderen oppikken. ” >Bron uit het boek van Jan Storms

Niet alleen een boek voor als je in zo’n relatie zit of zat, om te herkennen en hoe te hanteren maar ook voor hulpverleners een schitterend mooi naslagwerk.

Veel liefde,