Vannacht om 03.40u word ik wakker. Ik voel even de sereniteit van een zachte warme energie maar daarnaast pak ik tegelijkertijd een andere laag energie op en ervaar ik een enorme druk op mijn hart en op mijn keel, alsof mijn keel wordt dichtgeknepen.

Ik voel en laat het zijn. Machteloosheid, angst, pijn, boosheid, onrust, verstillende eenzaamheid, heel veel verdriet en ingehouden emoties die weggestopt worden en onuitgesproken vastzitten, opgeslagen in de collectieve energie.

Het voelt zoveel dieper. In het moment dat ik daarnaartoe geleid word naar een nog diepere laag in de energie, voel ik trauma’s, de vele trauma’s van ons allemaal. Uit de geschiedenis, voorouders en vorige levens in wat wij allemaal met ons meedragen, opgeslagen in ons DNA. Tranen rollen over mijn wangen.

Verweven met onzichtbare draden van energie waarin wij allemaal mee verbonden zijn. Alles is energie. Jij, ik en al wat is om jou heen, wat je kan zien, aanraken en of niet maar wel voelt, het is allemaal energie.

Ik sprak gisteren een prachtige oudere dame, eind zeventig, van Hindoestaanse afkomst in wat je in haar vrolijke kleurenpalet in haar kleding terugziet. Versieringen in gedetailleerd kleurige verfijning in boorduursels op haar jurk en met haar sieraden haar cultuur afkomst benadrukte en haar mooie innerlijke uitstraling nog meer bekrachtigde in haar zo klein tengere lichaam. Dat maakte het contrast met haar diepbedroefde en zorgelijke diep bruine ogen, bijna tegen zwart aan, alleen maar groter toen ze aan mij vroeg, met een piep krakende stem vol emotie;’ komt het nog goed, denk jij?’

‘Ja, lieverd, het komt goed’! ‘Ik heb daar alle vertrouwen in!’

Ze vertelt mij dat ze zich grote zorgen maakt. Ze verteld over haar drie kinderen. Hoe deze tijd het gezin heeft geleidt tot verwijdering, misvattingen en onenigheid. Iets wat ze haar hele leven nog nooit eerder had meegemaakt. ‘We waren altijd zo eenheid weet je.’ Er volgt even een korte stilte. Ze staart naar haar drie vingers die friemelen aan de stof van uiteinde van de mouw. ‘Ik zie ze nu veel minder. Ze bellen wel hoor, dat wel maar weet je, je voelt het. Dat raakt mijn hart. Ik mis ze zo. Ik weet dat we van elkaar houden maar het is zo anders weet je. Mijn ene zoon heeft geld gestort omdat ze niet kunnen komen zodat ik wat extra’s kan bestellen voor de kerst. Heel erg lief, maar je wilt ze zien.’

Ze vertelt hoe de spanningen oplopen in de seniorencomplex. Hoeveel mensen er wegvallen en hoe diep dat hen allen raakt. Dat de mensen agressiever zijn, een kort lontje hebben, mopperig zijn en de sfeer niet meer is zoals vroeger. Ze vertelt dat ze met haar buurvrouw wekelijks een uitje had. Samen keuvelde in de winkelstraten, kopje koffie ergens gingen drinken, de boodschapjes deden, verhalen en de zorgen deelden samen. Kortom, altijd heel fijn. Maar nu zegt ze: ‘het is allemaal verandert weet je. Ze ging uit het niets tekeer tegen mij lieverd. Ik begrijp er niets van. Ik ken haar zo niet. Weet ook even niet in wat ik kan doen. Maak me zo grote zorgen. Ben ik haar nu kwijt? Komt dit nog goed? Ik zou dit zo verschrikkelijk vinden als dit niet meer goed komt want met haar had ik nog contact naast mijn kinderen die nu weer op afstand blijven. Ik had een kleine kerststol gekocht voor haar weet je. Denk je dat ze er toch blij mee is?’ Ze kijkt mij aan met haar diepbedroefde ogen en vervolgens staart ze de wereld in. Het is even stil en ik voel haar verdriet. Half in gedachten zegt ze; ‘ik heb van de week gelukkig mijn boe*ster gehaald. Ben zo blij dat ik het zo snel kreeg, want nu ben ik extra beschermd en kan mij niets gebeuren’.
Ze komt amper buiten. Beschermd zich heel goed en houdt zich aan alle regels. Maar de kerstdagen met haar drie kinderen en vijf kleinkinderen gaat ze wederom niet zien en knuffelen.
Zit zij nog steeds in de grootste angst, verdriet en de eenzaamheid van semi opsluiting-en sociale uitsluiting en de afscheiding van wat het allerbelangrijkste is in haar leven, haar kinderen en kleinkinderen, de liefde, de verbinding van samen kunnen zijn.

Haar tijd nadert, ze heeft niet meer zoveel tijd hier op deze wereld.

Nu ik dit lig te schrijven midden in de nacht, voel ik mij zo verdrietig. Waar zijn we in godsnaam mee bezig?!

Wanneer kijken we echt de wereld in en krijgen we de moed om echt te durven zien en ermee te gaan verbinden in wat er echt aan de hand is in de wereld!

Gisteren was het midwinter, winterzonnewende, waarbij het boze wordt weggejaagd en het licht wordt begroet.
Laten we met elkaar in licht en liefde blijven zodat we ondanks onze verschillen met elkaar blijven verbinden want we hebben elkaar heel hard nodig de komende tijd. Daarom voel ik dit jaar nog minder dan ooit, een verbinding met de woorden’ Heb vrolijke fijne feestdagen’. De wereld buiten is niet vrolijk als je naar de waarheid in waarin we nu leven durft te kijken.

Ik kan niet anders zeggen dan, blijf verbinden vanuit een liefdevol hart. Heb respect voor elkaar, compassie, mededogen, empathie en wees er voor elkaar in waar je de ander in mag steunen als er hulp nodig is.

Veel liefde,