Zolang ik mij kan herinneren voel ik mij het zwarte schaap van de familie.
Al heel jong, zat ik in mijn eigen ‘droomwereld’, waar alles anders was en waar ik mij verbonden mee voelde, de spirituele wereld. Dat ik veel dingen innerlijk wist in wat ik eigenlijk nog niet kon weten omdat ik voor mijn leeftijd daar echt niet al de boeken voor had of al een studie naar kon doen. Of dat te maken heeft dat ik met 1,5 jaar oud ben gereanimeerd, wat mijn vermoeden is, dat ik nooit het contact met boven ben kwijtgeraakt en altijd boodschappen doorkreeg of hele gespreken kon voeren met dierbaren aan gene zijde. Mijn leven was niet echt een gespreid bedje vol met geurende rozenblaadjes. Eerder met veelal doornen van trauma’s die mij gevormd hebben in wie ik nu ben en hoe ik nu in het leven sta. Je hoort mensen wel eens zeggen; ‘ waarom ik, waarom overkomt mij dit nu weer?’ Dat is iets wat ik mijzelf nooit heb afgevraagd, dan dat ik een reactie kon geven, wat men mij niet in dank afnam, ‘waarom jij niet?’.
Ik voelde altijd, het is voor een groter goed. Wat dat moest inhouden dat wist ik toen nog niet, maar het was een groots innerlijke drive van kracht, een oerkracht, een overlevingskracht die diep in mij geworteld zit.Ik heb namelijk een innerlijke overtuiging dat ons leven gevuld is met levenslessen. Waaronder we ook te maken hebben met familiestructuren, familiepijnen en ouderlijke beschadigingen, de blauwe plekken van hun leven. Ik werd daar als kind al heel vroeg mee geconfronteerd.
Zo was mijn moeder niet gewenst, een kind van het laatste jaar in de oorlog. Mijn oma was al 46 jaar toen ze zwanger raakte van mijn moeder en al drie volwassen dochters had die al getrouwd of verloofd waren. Verhalen dat ze met breinaalden en door van de trap af te springen, pogingen deden in de hoop dat mijn moeder de baarmoeder zou verlaten. Dat is dus niet gelukt anders zou ik hier niet dit verhaal typen.
Mijn vader, werd geboren nadat een broertje voor hem was overleden na de geboorte. Een thuissituatie die gevuld was met rouw. Een gezin, een thuis waar geen liefdevolle verbinding was en waardoor hij met 14 jaar al het huis uitging. Dat was in die tijd, 1954 veel normaler dan nu, toentertijd was het anders en sneller volwassen. Hij ging bij de vaart, ontwikkelde zich als duiker en reisde de wereld over. Zijn vader zat bij het verzet. Hij zat ondergedoken op een zolder en is hij daar opgepakt en naar het werkkamp in Duitsland afgevoerd met de trein. Dat verklaart dat ik nooit graag met de trein ga en altijd als het druk is, ik altijd geassocieerd word met de beelden uit de oorlog dat mensen afgevoerd worden naar kampen. Iets wat dus in mijn DNA ligt opgeslagen. Sterker nog, ik heb ook een allergie voor de woorden, ‘kamp’ en ‘kampen’.
Beide ouders beschadigd, beide veel innerlijke leegte en veel pijnpunten in hun lichaam en geestelijk waardoor ze emotioneel uitingen hadden wat in gewelddadige uitingen kon uitmonden. Beide beschadigt emotioneel van niet gewenst te zijn en geen warm bad vol liefde waar ze in terecht kwamen. Door elkaars pijnpunten, zijn ze voor elkaar gevallen, in het onbewuste veel herkenning bij elkaar maar waren ook elkaars spiegels wat vaak getriggerd werd en in extreme lelijkheid in ruzies en lichamelijk geweld tot uiting kwam. De keren dat mijn vader het huis verliet, dat de spanningen te veel waren opgelopen, is in mijn gevoel niet te tellen. Alleen dat ik weet, dat het altijd rondom mijn verjaardag was en de december feestdagen erg gespannen sferen waren waardoor ik mij altijd terugtrok ofwel mijzelf emotioneel beschermde. Ze konden ook samen intens gelukkig zijn, als de prikkels er niet waren van stress of bezorgdheid in hun dagelijkse leven.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik het anders moest doen. Dat ik lijnen moest doorbreken, de familielijnen, daar werd ik zo rond mijn twaalfde heel erg bewust van. Ik werd seksueel misbruikt door mijn vader vanaf mijn vijfde tot mijn twaalfde. Wat ik tot mijn vijftiende geheim heb gehouden voor anderen, zo ook voor mijn moeder. Totdat op een dag haar zus op bezoek kwam en ik hoorde dat hij ook mijn nichtje hierin had beschadigd. Ik moest en zou voor haar opkomen zodat ze geloofd werden en deed ik mijn verhaal. Voor mijn moeder een rollercoaster aan emoties die zwaar op haar hart lagen en de beslissing nam om bij hem weg te gaan. We kwamen terecht in een blijf-van-mijn-lijf huis en leefde maanden op een zolder, met andere huisgenoten op andere twee etages en verdeeld over diverse kamers. Een tijd wat ik alleen maar met veel humor over kan schrijven terwijl het een natuurlijk een schrijnende situatie was.
Ik nam de rol van de heler, de pleaser en de rol van het zwarte schaap op mij. Door mij was alles veranderd, acuut, werden mijn moeder en broertje in het diepe gegooid waar geen houvast, geen toekomstbeeld voor hun helder was hoe het vandaar uit verder zou gaan. Doordat ik mijn mond had opengedaan, viel de familie ook uit elkaar en heb ik in de rest van mijn leven mij ook afzijdig gehouden van hen zodat zij nooit meer geconfronteerd met mij werden en het verhaal wat ik bij mij draag. Ik nam alle verantwoording op mij.
Toen ik later relaties kreeg viel ik in begin ook in de valkuil om uit leegte te verbinden. Ik was immers opzoek naar die harmonieuze relatie, waarin balans, veel liefde in verbinding zou zijn. Dat was een lange weg eer ik het doorhad hoe ons systeem, doorwerkt in wat je moet doorleven, door ervaringen leer je om tot inzichten te komen. Mijn levenslessen in relaties bestonden uit; dat het mij nooit gaf in waar ik zo diep naar verlangde.Een diep zielsverlangen, een diep innerlijk weten in mij wist ik dat het bestond. Dat was mijn inner-drive dat ik erin bleef geloven.
Gedreven vanuit mijn ziel, naar het hoger goed wat inherent stond om familiesystemen te doorbreken om dat te helen en het voor mijzelf te gaan realiseren. Jaren van heling, zelfonderzoek, door diepe dalen waar ik meerdere malen de grond gekust heb.Ik dacht ook altijd dat ik niet de makkelijkste persoon was om van te houden. Niet dat ik dat ook wilde want ik wist innerlijk dat er een speciaal iemand op mijn pad zou komen die mij authenticiteit in wie ik ben en mag zijn, zou waarderen. Het thuiskomen bij de ander, is het rijkste gevoel wat er bestaat in het leven en in wat ik ken. Het geeft zielenrust, het diepe thuiskomen, een feest van herkenning van twee zielen in waar je naakt in al je kwetsbaarheid kan zijn. Dat er van mij gehouden word wie ik ben met al mijn rare fratsen, mijn minder sierlijke charmante kanten maar ook van mijn volledigheid in mijn zijn, inclusief mijn gepassioneerde hart.Ik ga niet voor minder kwaliteit van leven.
Als ik lief heb, dan doe ik dat vanuit mijn diepste hart en ziel. Ik ben nu eenmaal hartstochtelijke vrouw, intens en gepassioneerd in alles wat ik doe en vooral ook als ik van de ander hou. Ik doe niets half want ik vind het heerlijk om de vele liefde in mij te geven, te delen en samen van het leven feestje te maken en te genieten en toch… kan dat al, weer te intens zijn voor de ander.
Ik geef graag, geniet graag, doe graag gek want mijn innerlijke kind blijft graag lol maken en spelen. Ja door alles ben ik een sterke vrouw, maar zoals de buitenkant misschien zo sterk toont ben ik ook net zo kwetsbaar. In mij zit het verlangen om het leven volledig te leven. Na al twee keer dood te zijn geweest en paar bijna-doodervaringen, ben ik meer bewust dat elke seconde van je leven aan een zijden draadje hangt.
Ik wil simpel weg gewoon genieten, gelukkig zijn, liefde zijn en voelen, mijn hart laten stromen naar alles waarvan ik hou.Soms heb ik teveel mijn mening of ben ik te eigenwijs, of kan ik ineens zonder filter mij uitspreken, de waarheid zeggen, het even totaal niet met je eens zijn en dat is lastig voor de ander maar ik doe dat never nooit om de ander te willen krenken. Realiteit is, ik ben gewoon niet ieders smaak. Ik ben puur en zuiver, en waar de mooiste ontmoetingen in diepe verbindingen groeien, zijn de mensen die ik koester in mijn hart, dat is de klik hebben met elkaar, mijn tribe.
Daarmee denk ik dat ik in afgelopen jaren, in aanvaarding van de geschiedenis van mijn afkomst, van totale vergeving in wat ooit is gebeurd naar mijn ouders, familie en anderen die mijn pad kruiste, tot heelheid in liefde ben gekomen in mijn zijn. Draag ik mijn rol als het zwarte schaap met trots. Heb ik ontelbare horden overwonnen en ben ik over vele bagger sloten sprongen, waardoor ik mij aardig al heb vrijgemaakt in wat ooit was. Er zullen ongetwijfeld her en der nog restjes zitten, zolang ik leef zal ik ook daarmee in beweging zijn, om nog meer te leren, uit te diepen en tot nieuwe inzichten komen.
Nu in grote kwetsbaarheid deel ik dit verhaal, een stukje vanuit mijn leven, waarin het niet gaat om mij! Ik deel het, omdat dit in velen van jullie schuilt, een verhaal of meerder verhalen, en misschien dat je dit herkent en dan hoop ik dat het je kracht en vertrouwen geeft en dat je diep van binnen voelt, vanuit je ziel, dat jij je zielspad loopt in wat voor jou bestemd is.
Dat jouw leven stroomt zoals het gaat en dat je daarvan mag leren om te groeien naar waar jij graag wilt staan. Ik geloof er namelijk in, door verhalen te delen, de ervaringen en opgedane wijsheid of wel kennis, het doel ervan is om het door te geven.
We zijn ervoor elkaar, je hoeft het niet alleen te doen ook al is het jouw verhaal waar jij alleen doorheen gaat op zielsniveauAls mensen zeggen jij straalt altijd. Dat is waar ik elke dag naar streef, om van het leven en de liefde te genieten en het te laten stromen.
Side note: De tijden toen waren anders, je sprak niet over dit soort onderwerpen. Je hing de vuile was niet buiten en ‘wat zullen de buren wel niet denken’ dat was een soort van hoogstaand regelieus verbod, waardoor alles van familiegeheimen verborgen bleef achter de gesloten deuren. Toen had je geen magazines waarin zaken als deze besproken werden, waren er nog niet veel boeken voor lezerspubliek hierover of waren ze er alleen voor de medische hulpverlening. De medische hulpverlening stond in dit al, toch ook nog in de kinderschoenen. Daarnaast, internet en televisie hadden ze nog niet of wel in de programma’s werd hier ook nog niet openlijk over gesproken. Nu gelukkig, is alles meer bespreekbaar al liggen op vele onderwerpen nog wel een taboe op om te mogen delen.
Veel liefde!
