Soms kom ik mooie verhalen tegen die ik graag wil delen.
Ik wil jullie een heel oud verhaal vertellen over de man die niet in de liefde geloofde. Hij was een gewone man, net als jullie, maar wat deze man bijzonder maakte was zijn manier van denken: hij dacht dat liefde niet zou bestaan. Natuurlijk had hij lange tijd geprobeerd liefde te vinden, hij had de mensen om hem heen geobserveerd, een groot deel van zijn leven had hij besteed aan het zoeken naar liefde, om er vervolgens achter te komen dat liefde niet bestond.
Waar deze man ook kwam, hij placht de mensen te vertellen dat liefde niets anders is dan een uitvinding van dichters en religie, alleen maar om de zwakke geest van mensen te manipuleren, en om controle over hen te krijgen. Hij zei dat liefde niets voor echt is, en dus onmogelijk te vinden is, ook al zou hij ernaar op zoek zijn.
Deze man was zeer intelligent en hij kon zeer overtuigend praten. Hij las veel boeken, hij ging naar de beste universiteiten, en hij werd een gerespecteerd geleerde. Hij kon overal spreken, voor alle soorten mensen, en zijn logica was zeer overtuigend. Wat hij zei was dat liefde net als een drug is; het geeft je een gelukkig gevoel, maar het creëert een sterke behoefte. Maar wat gebeurt er als je erg verslaafd raakt aan liefde, en je ontvangt je dagelijkse dosis liefde niet?
Hij placht te zeggen dat de meeste relaties tussen geliefden net als een relatie tussen een drugsverslaafde en degene die de drugs verstrekt. Degene die de grootste behoefte heeft is als de drugsverslaafde; degene die minder behoefte heeft is als de leverancier. Dit is degene die de hele relatie beheerst. Je kunt deze dynamiek zo duidelijk zien omdat er gewoonlijk in elke relatie één partner is die erg verliefd is, terwijl de andere dat veel minder is. Dit leidt ertoe dat de laatste misbruik maakt van degene die zijn of haar hart geeft. Je ziet de manier waarop ze elkaar manipuleren, door hun acties en reacties, net als de kostwinner en de drugsverslaafde.
De drugsverslaafde, degene die de grootste behoefte heeft, leeft in voortdurende angst dat hij misschien niet in staat zal zijn om de volgende dosis liefde te krijgen. Hij/zij denkt: “wat moet ik doen als hij/zij me verlaat?” Die angst maakt de drugsverslaafde erg bezitterig. De verslaafde wordt jaloers en veeleisend. De verstrekker kan degene die naar de drug verlangt altijd controleren en manipuleren, door hogere of lagere doses toe te dienen, of misschien helemaal geen. Degene die de grootste behoefte heeft, geeft zich volledig over en zal alles doen om niet in de steek gelaten te worden.
De man uit ons verhaal ging verder met aan iedereen uit te leggen waarom liefde niet bestaat.
“Wat mensen ‘liefde’ noemen is niets anders dan een relatie gebaseerd op angst en controle. Waar is het respect? Waar is de liefde die ze beweren te hebben? Er is geen liefde. Jonge paren, voor de voorstelling van God en voor hun familie en vrienden, doen elkaar veel beloften: om voor altijd samen te leven, om elkaar lief te hebben en te respecteren, om voor elkaar in te staan, in goede en slechte tijden. Ze beloven elkaar lief te hebben en te eren… en doen beloftes en nog meer beloftes. Wat verbazingwekkend is, is dat ze die beloften echt geloven. Enige tijd na het huwelijk, een paar weken of maanden, worden al die beloften één voor één ingelost.”
Dan krijg je een oorlog van controle, van manipulatie, alleen maar om vast te stellen wie de kostwinner zal zijn, en wie de verslaafde. Een paar maanden later, is het respect dat ze voor elkaar zwoeren te hebben verdwenen. Je ziet de wrok, het emotionele vergif, hoe ze elkaar pijn doen, tot ze niet meer weten wanneer de liefde zal ophouden. Toch blijven ze bij elkaar omdat ze bang zijn om alleen te zijn, bang voor de mening en het oordeel van anderen, maar ook van zichzelf. Maar waar is de liefde?”
Die man beweerde vroeger dat hij veel oude echtparen zag die dertig jaar, veertig jaar samenleefden, en ze waren er zo trots op. Maar als ze over zichzelf spraken, zeiden ze: “We hebben het huwelijk overleefd.” Dat betekent dat een van hen zich had overgegeven aan de ander; op een gegeven moment gaf zij het op en besloot het lijden te verdragen. Degene met de sterkste wil, en een geringere afhankelijkheid, heeft de oorlog gewonnen, maar waar is dat vlammetje dat zij liefde noemen? Ze behandelen elkaar als een bezit:”
Zij is van mij.”
“Hij is van mij.”
De man ging maar door over alle redenen waarom hij dacht dat liefde niet bestond, en hij zei tegen anderen,”Ik heb dat allemaal al meegemaakt. Ik zal niet langer toestaan dat iemand mijn geest manipuleert en mijn leven beheerst in de naam van liefde.”
Zijn argumenten waren heel logisch, en hij overtuigde veel mensen met al zijn woorden: Liefde bestaat niet.
Toen deze man op een dag in een park liep, zag hij op een bankje een mooie dame zitten die zat te huilen. Hij werd nieuwsgierig en toen hij naast haar ging zitten, vroeg hij of hij haar kon helpen. U kunt zich zijn verbazing voorstellen toen zij hem vertelde dat zij huilde omdat zij zich zojuist had gerealiseerd dat liefde niet bestaat.
Hij zei: “Dat is verbazingwekkend, een vrouw die gelooft dat liefde niet bestaat!”Natuurlijk wilde hij meer van haar weten.”Waarom zeg je dat liefde niet bestaat?” vroeg hij. “Nou, dat is een lang verhaal,” antwoordde ze.
“Ik ben getrouwd toen ik nog heel jong was, met al die liefde, al die illusies. Ik geloofde dat ik mijn leven met deze man zou delen. We zwoeren elkaar trouw, respect en eer, en we stichtten een gezin. Maar al snel veranderde alles. Ik was de toegewijde echtgenote die voor de kinderen en het huis zorgde. Mijn man bleef zijn carrière ontwikkelen. Zijn succes en imago buitenshuis waren belangrijker voor hem dan ons gezin. Hij verloor zijn respect voor mij, en ik verloor mijn respect voor hem. We deden elkaar pijn, en op een gegeven moment ontdekte ik dat ik niet meer van hem hield, en hij ook niet meer van mij.”
Maar de kinderen hadden een vader nodig, en dat was mijn excuus om te blijven en te doen wat ik kon om hem te steunen. Nu zijn de kinderen volwassen en zijn ze vertrokken. Ik heb geen excuus meer om bij hem te blijven. Er is geen respect, er is geen vriendelijkheid. Ik weet dat zelfs als ik iemand anders vind, het hetzelfde zal zijn, omdat liefde niet bestaat. Het heeft geen zin te zoeken naar iets dat niet bestaat, dus daarom huil ik.”
De man begreep haar heel goed.Hij omhelsde haar en zei: “Je hebt gelijk; liefde bestaat niet. We zoeken naar liefde, we openen ons hart, we worden kwetsbaar, en uiteindelijk vinden we alleen maar egoïsme. Dat doet ons pijn, zelfs als we niet denken dat we gekwetst zullen worden. Het maakt niet uit hoe vaak we het proberen; het gebeurt keer op keer. Waarom zouden we nog langer naar liefde zoeken?”
Ze leken zoveel op elkaar, en ze werden de beste vrienden ooit. Het was een prachtige relatie. Ze respecteerden elkaar, en ze haalden elkaar nooit naar beneden. Bij elke stap die ze samen zetten, waren ze gelukkig. Er was geen afgunst of jaloezie, er was geen controle, er was geen bezitterigheid. De relatie bleef groeien en groeien. Ze hielden ervan om samen te zijn, want als ze samen waren, hadden ze veel plezier. Als ze niet samen waren, misten ze elkaar.
Op een dag, toen de man de stad uit was, kreeg hij het vreemdste idee.”Misschien is wat ik voor haar voel wel liefde.” dacht hij, “Maar dit is zo anders dan wat ik ooit eerder heb gevoeld. Het is niet wat dichters of religie zeggen dat het was, want ik voel me niet verantwoordelijk voor haar. Ik vraag niets van haar, ik wil niet dat zij voor mij zorgt. Ik zal haar niet de schuld geven van moeilijkheden die ik tegenkom, of een van mijn drama’s op haar afschuiven, we hebben gewoon de beste tijden samen, en we genieten er enorm van om bij elkaar te zijn. Ik respecteer haar manier van denken en ze brengt me nooit in verlegenheid. Ik ben niet jaloers als ze met andere mensen is, ik ben niet jaloers op haar succes.
Misschien bestaat liefde toch, maar het is duidelijk niet wat iedereen denkt dat liefde is.”Hij kon haast niet wachten om naar huis te gaan en met haar te praten, om haar op de hoogte te brengen van zijn vreemde idee. Zodra ze begonnen te praten, zei ze: “Ik weet precies waar je het over hebt. Ik had lang geleden hetzelfde idee, maar ik wilde het niet met je delen omdat ik weet dat je niet in de liefde gelooft. Misschien bestaat liefde wel, maar is het niet wat we dachten dat het was.”Ze besloten geliefden te worden en samen te gaan wonen, en het was verbazingwekkend dat de dingen niet veranderden.
Ze respecteerden elkaar nog steeds, ze steunden elkaar nog steeds, en de liefde groeide meer en meer. Zelfs de eenvoudigste dingen deden hun harten zingen van liefde omdat ze zo gelukkig waren.Het hart van de man was zo vol van alle liefde die hij voelde dat er op een nacht een groot wonder gebeurde. Hij keek naar de sterren en hij vond de mooiste, en zijn liefde was zo groot dat de ster uit de hemel naar beneden begon te komen en weldra was die ster in zijn handen.
Toen gebeurde er een tweede wonder en zijn ziel versmolt met die ster. Hij was intens gelukkig, en hij kon haast niet wachten om naar de vrouw toe te gaan en die ster in haar handen te leggen.Zodra hij dat gedaan had, voelde zij een moment van twijfel: die liefde was overweldigend. Terwijl die gedachte door haar hoofd speelde, viel de ster uit haar handen en brak in miljoenen kleine stukjes.Nu loopt er een oude man op de wereld rond, die zweert dat liefde niet bestaat. En er is een mooie oude vrouw thuis, wachtend op een man, tranen vergietend om een paradijs dat zij eens in haar handen had, maar voor één moment van twijfel, had zij het laten gaan.
Dit is het verhaal over de man die niet in de liefde geloofde.Wie heeft de fout gemaakt? Wil je raden wat er fout ging? De fout was dat de man dacht dat hij de vrouw zijn geluk kon geven. De ster was zijn geluk, en zijn fout was om zijn geluk in haar handen te leggen. Geluk komt nooit van buiten ons.
Hij was gelukkig door de liefde die uit hem voortkwam; zij was gelukkig door de liefde die uit haar voortkwam. Maar zodra hij haar verantwoordelijk maakte voor zijn geluk, brak zij de ster, omdat zij niet verantwoordelijk kon zijn voor zijn geluk.
Hoeveel de vrouw ook van hem hield, zij kon hem nooit gelukkig maken, omdat zij nooit kon weten wat hij in gedachten had. Zij kon nooit weten wat zijn verwachtingen waren, omdat zij zijn dromen niet kon kennen.Als je jouw geluk in de handen van een ander legt, zal hij of zij het vroeg of laat stukmaken.
Als je je geluk aan iemand anders doorgeeft, kan het altijd meegenomen worden. Geluk kan alleen van binnenuit komen, en het is het resultaat van jouw liefde, en jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. We kunnen nooit iemand verantwoordelijk houden voor ons eigen geluk, maar als we naar de kerk gaan om te trouwen, is het eerste wat we doen ringen uitwisselen.
We leggen onze ster in elkaars handen, in de verwachting dat zij jou gelukkig gaat maken, en jij haar gelukkig gaat maken. Het maakt niet uit hoeveel je van iemand houdt, je zult nooit zijn wat die persoon wil dat je bent.
Dat is de fout die de meesten van ons vanaf het begin maken. We baseren ons geluk op onze partner, en zo werkt het niet. We maken al die beloften die we niet kunnen houden, en we zetten onszelf op om te falen.Uit Een praktische gids voor de kunst van relaties – Don Miguel Ruiz (Tolteekse Wijsheid Boek)
